Η παραδοσιακή προσέγγιση για την Οδική Ασφάλεια αντιμετωπίζει την απώλεια της ανθρώπινη ζωής από τροχαίο ατύχημα, μάλλον στωικά. Θεωρεί πως είναι μια αναπόφευκτη συνέπεια που προκαλείται απο την εξίσου αναπόφευκτη κινητικότητα των ανθρώπων. Στη λογική της, τα τροχαία ατυχήματα είναι κυρίως το αποτέλεσμα "λανθασμένης" οδηγικής συμπεριφοράς, συνεπώς, οι δημόσιες πολιτικές πρέπει να στοχεύουν στην εξάλειψη του λάθους και την πλήρη συμμόρφωση του οδηγού με τους κανόνες του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Είναι όμως έτσι;
Στο Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών την περίοδο 2019-2021 υιοθετήσαμε μια νέα προσέγγιση. Η προσέγγιση αυτή αναγνωρίζει ως βασική αρχή ότι το λάθος είναι εγγενές στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Αυτό σημαίνει ότι, όταν το λάθος συμβεί, το ανθρώπινο σώμα έχει συγκεκριμένες αντοχές εντός των οποίων μπορεί να απορροφήσει τις δυνάμεις ενός ατυχήματος, χωρίς να υποστεί θανάσιμο τραυματισμό. Όσοι έχουν οδηγήσει σε αυτοκινητόδρομους ίσως έχουν αναρωτηθεί γιατί το μέγιστο όριο ταχύτητας είναι τα 130 χλμ/ώρα, ενώ ο δρόμος και το αυτοκίνητο "σηκώνουν" πολύ μεγαλύτερες ταχύτητες. Η απάντηση είναι ότι οι μεγαλύτερες ταχύτητες, ακόμη και σε τόσο ασφαλείς δρόμους, μειώνουν δραματικά τις πιθανότητες το ανθρώπινο σώμα να αντέξει μια σύγκρουση.
Η νέα προσέγγιση θεωρεί πως η οδική ασφάλεια είναι αποτέλεσμα της ανάληψης κοινής ευθύνης όλων των εμπλεκομένων μερών σε ένα οδικό σύστημα και όχι μόνο του χρήστη αυτού του συστήματος. Κατ’ επέκταση, όλα τα εμπλεκόμενα μέρη ενός οδικού συστήματος πρέπει να συνεργαστούν και να εξετάσουν τι είδους τροχαία ατυχήματα συμβαίνουν, είναι πιθανόν να συμβούν στο μέλλον και με ποια μέτρα μπορούν αυτά να προληφθούν.